کد مطلب:102486 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:289
[صفحه 389] «المومن بشره فی وجهه و حزنه فی قلبه. اوسع شی ء صدرا و اذل شی ء نفسا. یكره الرفعه و یشنوا السمعه. طویل غمه، بعید همه. كثیر صمته، مشغول وقته. شكور، صبور. مغمور بفكرته، ضنین بخلته، سهل الخلیقه، لین العریكه. نفسه اصلب من الصلد و هو اذل من العبد.»[1]. شادی مومن در رخسار اوست و اندوه او در دلش. سینه ی او از هرچه فراخ تر است، و نفس او از همه چیز خوارتر. برتری جستن را دوست نمی دارد و به نیكی شهره شدن را دشمن می دارد. غم او دراز است و همتش بر جهان فراز. خاموشی او بسیار است و وقتش گرفتار. بسی [صفحه 390] سپاسگزار است و در برابر پیشامدها پایدار. فرورفته در اندیشه ی خویش است. و بخیل از گفتن نیاز و وضع پریش. آرام خوی است و نرم رفتار. نفس او از سنگ خارا سخت تر است و خود او از بنده خوارتر. نه صفت دوگانه كه برخی ضد یكدیگر و برخی در راستای هم هستند و این صفات هیجده گانه، تصویر زیبایی است از یك مومن كه آیینه ی تمام نمای اخلاق اسلامی است. این ها همه ی صفات یك مومن نیست و نیز این صفات اختصاص به مومن ندارد. شخص پرواپیشه نیز، چنان كه در پیش از این گفته شد، صفاتی دارد كه صفات مومن نیز بخشی از آن است. خدای بزرگ به ما توفیق دهد كه در رفتار و گفتار و اندیشه، خود را به همه ی این صفات بیاراییم! [صفحه 393]
حسن ختام بخش اخلاق را ویژگی های مومن از گفته ی امام (ع) قرار می دهیم:
صفحه 389، 390، 393.